Fien, 19 december 2016

En weer ging de uitgerekende datum voorbij, kwam deze klant dichter bij de volgende en dichter bij kerstmis.. Een week na de uitgerekende datum werd Katrien ingeleid en kwam daar om 14:37 Fien ter wereld, welkom meisje! Ze moeten wel een nachtje in het ziekenhuis blijven omdat er meconium in het vruchtwater zat.

Dinsdag middag kan ik eindelijk aan het werk in dit gezellige grote gezien. Bestaande uit papa Ruud, mama Katrien en hun 4 kinderen:
Grote zus Diede (8jaar), lief, zorgzaam en vrolijk. Wat een lieverd en zo apetrots op haar kleine zusje. Diede weet dat haar twee kleinere broertjes soms wat meer aandacht van hun mama nodig hebben (lees: op eisen) en zet dan met alle liefde een stapje terug. Maar nu zusje er is was het toch echt even heel lastig dat de broertjes haar ook leuk vinden en haar ook vast willen houden, en zij dus daarbij ook wel eens een stapje op zij moet zetten van haar kleine, lieve zusje.

Dan komt Guus (6 jaar). Giebelende Guus. Guus is normaliter een rustig, ingetogen en gevoelig mannetje. Maar deze week is Guus een beetje van de wap. Hij is voor de tweede keer grote broer geworden en mama blijft ineens heel de week in bed en dan komt er een ‘Sharon’ in huis. En dat is wennen voor Guus. Daar moet hij van giechelen, om alles, echt om alles. Lekker kind.

En dan was er tot gister toe de kleinste, Kobe (4 jaar). Kleine Kobe is ook een grote broer geworden. Maar dat is best spannend, het is voor hem namelijk de eerste keer dat hij niet meer de mini van mama is. Kobe is een beetje veel. Een beetje veel van alles. Als hij iets met liefde doet dan is dat met heel veel liefde en als hij de boef uithangt dan is hij heel veel ‘boef’. Ook hij is trots op zijn zusje en wil haar graag vasthouden. Tot het kleine hoopje onschuld haar ieniemini nageltjes over z’n borst laat glijden. ‘Auw! Mama ik wil niet meer ze krabt me!’.

‘Kobe met het voedingskussen in zijn handen: ‘Mama, wil jij een hele grote frikandel?’

Woensdagmiddag. Kids uit school en drukte in huis. De slaapkamer waar Katrien als een voorbeeldige kraamvrouw verblijft is lekker groot. Ruud heeft een tafeltje en een kussen van de speelzolder gehaald. En zo wordt er een heerlijk chaotisch en oh-zo-liefdevolle lunch picknick in de slaapkamer gehouden. De een heeft nog grotere verhalen dan de ander en het liefst allemaal tegelijk tegen mama. Ondanks dat het veel energie kost voor Katrien, geniet ze zichtbaar van haar klavertje vier om haar heen. Een pracht plaatje.

Na de lunch gaan Ruud en ik met de kids naar beneden om nog wat kerstkaarten te knutselen met ze. Diede houdt enorm van knutselen en neemt dan ook graag het voortouw en eigenlijk ‘moeten’ haar broertjes het precies doen zoals zij wilt. Ook ik schuif aan en geef ze wat ideetjes. Er worden prachtige kerstkaartjes in elkaar geknutseld. De glitters vliegen over tafel en overal zit plaksel. Wanneer Diede bij een vriendinnetje gaat spelen willen de jongens ook niet meer knutselen. Ze worden drukker en drukker, echte jongens zoals jongens kunnen zijn. Maar ook papa heeft weinig geslapen dus nodig ik de jongens uit om een spelletje te komen spelen. Het wordt bobo’s grabbelboom, wat een leuk spel! Halverwege het spelletje zie ik in mn ooghoek dat ook papa even op de bank is weggedommeld, heerlijk!

Guus en Kobe stoeien wat. Kobe: ‘Pas maar op! Ik leg zus op je en die krabt je dan heel hard!’

Vermoeid na een dag werken kruip ik lekker in mijn bedje. Tot ik om 1u wakker schrik. Niet van m’n telefoon maar van mijn eigen boefje. Hij heeft mama een beetje gemist deze dagen en kruipt tussen ons in. Ik draai me om en dan.. Toch die telefoon. De verloskundige, of ik kan komen assisteren bij de bevalling van de volgende klant. Oef! Ik moet mijzelf even oppeppen maar ga dan vol enthousiasme op naar een thuisbevalling.

Om 2:00u bel ik aan maar er wordt niet direct open gedaan. Helaas voor mij is het zo snel gegaan dat de baby al geboren was voor dat ik daar aangekomen was. Nog een prachtig meisje, welkom Ylvi. Ik help hun uiteraard nog met alles zodat ze nog even een paar uurtjes kunnen rusten voordat ook hun andere drie oudere kinderen al weer wakker worden. Om 4:30 kruip ik mijn bedje weer in. Op dat moment weet ik nog niet precies hoe ik het de volgende dag op ga lossen maar ik pak nog even de slaap die ik pakken kan.

Wanneer om 7u mijn wekker gaat probeer ik gelijk al mijn back-up te pakken te krijgen. Oh wat is dit vervelend. Het liefst wil ik al m’n klanten zelf verzorgen. Ook deze keer is er gelukkig iemand bereid om mij uit de brand te helpen, super bedankt Shirley!
Zo sta ik om 8u gewoon op de stoep bij Katrien en kids, Ruud is weer werken dus breng ik de kinderen naar school. Zo leuk hoe kinderen zo snel vertrouwen in je kunnen krijgen en je de oren van je hoofd kunnen vragen al wandelend naar school.

Gelukkig (ook voor mij, met maar een paar uurtjes slaap) is het verder een rustige dag. Kleine Fien doet het super goed en ook Katrien geniet lekker op haar kraambed. Het liefst zit ze heel de dag met Fien op schoot en gelukkig vindt ook Fien dat helemaal niet erg. Oma haalt middags de kinderen uit school en neemt ze mee naar haar huis. Daar kunnen ze in het zwembad van het complex zich goed uitleven en komen zo met het avondeten (wow! dat waren trouwens veeeeeeeeel aardappels die ik moest schillen voor vijf volwaardige eters) samen met papa aan tafel.

‘Onderweg naar school vraagt Diede aan mij hoe oud ik ben. Nee! zegt Guus, we gaan raden! Ik denk 39. Nee, zegt Diede ik denk 34. Waarop Guus antwoord maar dat kan niet want Sharon is groter dan mama.’

Vrijdag, het was een pittig nachtje geweest dus Katrien ligt nog te slapen. Guus en ook Kobe kunnen het niet laten om voor het naar school gaan toch nog even een dikke kus te gaan brengen bij hun mama. Op hun teentjes sluipen ze naar boven, zo lief! ’s Middags zijn ze vrij en haalt oma ze weer van school waarna ze bij oma gaan spelen.
Omdat ik het donderdags wat rustiger aan had gedaan heb ik vandaag wat dingetjes in te halen. Helemaal niet erg aangezien ik aan alles merk dat mijn werk enorm gewaardeerd wordt. En dat doet me goed en geeft me energie.

Zaterdag, the day before Christmas. Katrien is een familie mens en nu ze heel de week zo braaf haar rust heeft gepakt ziet ze het zitten om haar ouders en broers bij hun thuis uit te nodigen voor kerst. Ik benadruk nog even dat ze zich op tijd terug moet trekken in haar bedje en ga zelf richting mijn familie (in Middelburg) om ook nog een beetje kerst te vieren. Na een gezellig diner bij mijn tante blijven we bij mijn mama slapen. Zij geeft aan dat ze Novan wel op haar kamer wilt laten slapen en er dan morgenvroeg met hem uit gaat zodat wij nog even verder kunnen slapen, wat een luxe! Tot ze om 6:30 bij ons in de kamer staat, doodziek. Ze heeft heel de nacht naar het toilet gerend. Arme mama..

Eerste kerstdag, mijn mama was pas de eerste kerstzieke. Aan het eind van de ochtend krijg ik een appje van Katrien. Na Kobe zijn ook Guus en Diede gaan spugen. Ook Ruud voelt zich niet helemaal fit. Die is even op bed gaan liggen. En de jongens liggen bij mama op de bank. Kobe heeft nog niet echt afscheid kunnen nemen van sinterklaas en wilt graag naar het sinterklaas journaal kijken. Dan volgt er een appje van Katrien: ‘Wil je op het raam kloppen? De jongens en Fien liggen (op mij) te slapen. Ruud slaapt op de andere bank en Diede is naar het kerstfeest bij oma. That’s a mom’s life! En dan ook nog niet bij de afstandsbediening kunnen. Dat betekend dus verplicht naar het sinterklaasjournaal kijken op eerste kerstdag.

Tweede kerstdag, alweer de laatste dag van de week. Iedereen is weer redelijk opgeknapt gelukkig. Fien doet het goed maar groeit nog niet zo lekker en poepen wilt ze ook al even niet. De verloskundige is al langs geweest voor dat ik er ben. Die gaf het advies om na de voeding te kolven en dat bij te geven. Dat ging al een aantal voedingen goed en Katrien had er zo weer vertrouwen in. Zo kan ik toch wel met een gerust hart afscheid nemen. Na allemaal prachtige zelfgemaakte knutseltjes van Kobe en Diede en een dikke knuffel van Guus en nog een lief cadeautje van Iedereen nemen we afscheid. Wat een mooi, liefdevol en lekker chaotisch gezin. Ik zal ze nooit vergeten!
Die avond volgt er nog een berichtje dat Fien een flinke poepbroek had! Zo fijn. Een teken dat het weer de goede kant op gaat.
Lieve Ruud, Katrien, Diede, Guus, Kobe en Fien,
Bedankt voor alle gezelligheid en de gastvrijheid en ik wens jullie heel veel geluk en liefde voor de toekomst!

Spread the love,
Sharon

You may also like...